Η μετάπτωση της λέξης ‘’κουλτούρα’’ (culture) από την καλλιέργεια της γης
στην καλλιέργεια του νου, του πολιτισμού και της ίδιας της κοινωνίας εν γένει
συμπίπτει χρονικά με τη βαθμιαία απομάκρυνση της τελευταίας από το πεδίο του
φυσικού της καθορισμού-την ίδια τη φύση, γεγονός που καθιστά απαιτητή την
επαναδιαπραγμάτευση των ορίων μεταξύ’’ φυσικού’’ και ‘’τεχνητού’’.
Οι τροχοί των ελαστικών ύστερα από ατομικές
διανύσεις-αναζητήσεις δρόμων, αποστάσεων και τόπων, καταλήγουν σε μια περιοχή
αναπόφευκτης συνάντησης που σηματοδοτεί το τέλος της μέχρι τώρα πορείας τους
και την αρχή μιας καινούριας με εντελώς διαφορετική μορφή. Η σωρός τους
διαμορφώνει ένα δικό της τοπίο μέσα στο φυσικό τοπίο του απλωμένου θεσσαλικού
κάμπου, έναν ακόμη τύμβο μεταξύ τόσων άλλων.
Εστιάζοντας αποκλειστικά στο νέο αυτό τοπίο, που προκύπτει
από τις διαδοχικές φάσεις μιας γραμμής παραγωγής ανακύκλωσης ελαστικών,
εντοπίζει κανείς την έννοια του «οικείου». Πλαγιές, μικρές κοιλάδες και
μονοπάτια που γεννήθηκαν από τις διάφορες φάσεις αποδόμησης του αρχικού υλικού
στα «εξ ων συνετέθη», με έντονες αλλαγές στο χρώμα, τη μορφή και τη φόρμα. Το
«τεχνητό» μιμείται επιτυχώς το «φυσικό» με αποτέλεσμα τη δημιουργία
οικειοποιήσεων-καταφυγίων. Οι κοιλότητες των ελαστικών υποδέχονται το νερό, στο
λαβύρινθο των κενών βρίσκουν στέγη πτηνά έως ερπετά, την ίδια στιγμή που κάπου
παραδίπλα μικρά φυτά ριζώνουν και αναπτύσσονται. Το νέο τοπίο ξεφεύγει από τον
εικονικό ορισμό του διεκδικώντας τον ορισμό ενός νέου ζωντανού τόπου.
Τελικά…«Τροχός είναι και γυρίζει...» ; Ο χρόνος θα δείξει. Η συμφιλίωση και η όποια
αφομοίωση στη φύση αντέχει πιότερο από όσο της πρέπει ν' αντέξει. Πάλι το
ανθρώπινο χέρι θα αλλάξει το διαμορφωμένο τοπίο προς «κατανάλωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου