Ένας
εκπαιδευτικός και μια ομάδα μαθητών εμπνεύστηκαν από κοινού τη δημιουργία αστικών τοπίων με κτίρια μικρής κλίμακας
(μακετών) στήνοντας το δικό τους χωριό- το Ηλιοχώρι- σε μια μεγαγραφία
τοπίου,το δασύλλιο παραπλεύρως του
σχολείου. Μέσα από τη διάδραση και τα παιχνίδια ρόλων στάθμισαν τα υπέρ και τα
κατά της δόμησης σε δυο τυχαία επιλεγμένα σημεία του δασυλλίου καταλήγοντας στα
ακόλουθα: η γη μπορεί να ανήκει σε συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά το τοπίο –ως
βίωμα- ανήκει σε όλους συνεπώς η ενεργή συμμετοχή στη φροντίδα του μας αφορά
όλους εξίσου. Επίσης , η per se αποδόμησή του
μόνο καταστροφική μπορεί να αποβεί. Αντίθετα, αν συνοδευτεί από μια αποδόμηση
σκέψης και στάσης ζωής απέναντι στο τοπίο με συνεπακόλουθα την ευαισθητοποίηση
των πολιτών και τη δημιουργία μιας νέας κουλτούρας γύρω από αυτό, τα περιβαλλοντικά και
κοινωνικά οφέλη θα είναι πολλαπλά. Έτσι, ‘’τα παιδία- ως μέλλον και παρόν αυτού
του τόπου-θα οικοδομεί’’ όπου δη και το τοπίο θα ‘’λιάζεται ‘’ ασφαλές κάτω από
την ομπρέλα της ανθρώπινης φροντίδας μακριά από τη βαριά σκιά της αυθαίρετης
και άναρχης δόμησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου