Σε μια περιδιάβαση του εμπορικού
δρόμου της Ερμού στην γενέθλια πόλη του, ο φωτογράφος Λευτέρης Πλαβός
κοντοστάθηκε στη τζαμαρία με το νούμερο 37. Μπροστά του ένα τοπίο με τόπια.
Τόπια υφασμάτων διαφορετικού μήκους, πάχους και υφής. Τόπια αναγκών και επιθυμιών
έξωθεν επιβαλλόμενων ή και απωθημένων. Από ‘κει που κρατά η σκούφια του
καθενός. Κι έμοιαζε καλή η στοίβα του χρόνου σε σκόνη και φθορά… Ενός χρόνου - έμπορα, του
μεγαλύτερου και του πιο αμείλικτου όλων που από το ζύγι του δεν μένει
ποτέ δράμι αχρέωτο. Εκείνου του χρόνου που σε αυτό το ατέρμονο αλισβερίσι
προσφοράς και ζήτησης σου θέτει πάντα το ακόλουθο δίλημμα: «Χρονίζει
το εμπόριο ή εμπορεύεσαι στο χρόνο, τελικά;» Κι εσύ , θα
αναρωτιέσαι… ενώ ο χρόνος σαν αγρίμι θα τρώει και θα πίνει με ή χωρίς εσένα, αδιαλείπτως…
http://fmag.gr/node/4906
http://fmag.gr/node/4906
Ορίστε και η απόδειξή σας!
Wandering in
one of the most commercial streets of his birthplace, Lefteris Plavos, our
photographer paused in front of a glass partition. It was number 37. A landscape of rolls
winked at him. Fabric rolls of different length, thickness and texture. Rolls
of needs and desires either imposed or repressed depending on where each and
everyone of us comes from. How nice that dusty pile of time seemed in decay... A time - trader , the biggest and most relentless of all
from the scales of which not even a penny is left uncharged. That time which in
this endless bargain of give and take will pose the following dilemma: ' Does
the time finally last or do you think you're trading through time?' And you will be left
wondering....while time as a wild beast will be eating and drinking with
or without you....continuously...
Don't forget
your receipt , please...
